Simia simia est!

Hodie apud Erasmum hocce repperi adagium, quod quidem lectum statim, continuo, confestim, extemplo contuli cum patrii sermonis, Hispanici videlicet, proverbio quod est aunque la mona se vista de seda, mona se queda.

"Πίθηκος ὁ πίθηκος κἂν χρύσεα ἐχῃ σύμβολα, id est Simia simia fuerit, etiamsi aurea gestet insignia. Superiori respondet admonens fortunae ornamenta non mutare hominis ingenium. Citatur adagium a Luciano in oratione contra ineruditum. Natum videtur a simiis illis Aegyptiis saltationem humanam imitantibus.

Lucianus refert apologum in hunc modum: rex quidam Aegyptius simias aliquot instituit, vt saltandi rationem perdiscerent. Vt enim nullum animal ad figuram hominis propius accedit, ita nec aliud actus humanos aut melius aut libentius imitatur. 

Artem itaque saltandi protinus edoctae saltare coeperunt insignibus indutae purpuris ac personatae. Multoque iam tempore maiorem in modum placebat spectaculum, donec e spectatoribus facetus quispiam nuces, quas clanculum in sinu gestabat, in medium abiecit. Ibi simiae simul atque nuces vidissent, oblitae choreae id esse coeperunt, quod ante fuerant, ac repente e saltatricibus in simias redierunt. Contritisque personis, dilaceratis vestibus pro nucibus inter se depugnabant non sine maximo spectatorum risu.

Narratur apologus non absimilis de fele, quam Venus belle adornatam in pedissequarum ordinem asciuerat ac satis apte

ἐγυναίκιζε, donec mure e cauo quopiam in medium procurrente declarauit sese nihil aliud esse quam felem."