Rēmīs vēlīsque

Quum tertium Tusculanarum librum intento animo evolverem, hunc offendi locum, quo existimat Cicero aegritudinem nullo prorsus modo in sapientem cadere:

 “taetra enim –inquit Tullius- res est, misera, detestabilis, omni contentione, velis, ut ita dicam, remisque fugienda”.

 

Utor praeterea, ad id opus perlegendum, optime instructa editione, quam olim et curavit et fecit Raphael Kühner ,
de lingua litterisque Latinis optime meritus vir.

Ilico occurri ei phrasi, haud invenustae, quae est remis velisque, qua scilicet uti possumus quum significare volumus nos aliquid omni virium contentione efficere conari. ut videtis, ad calcem paginae, lectori plura sciscitandi cupido editoris notae apparent, quas inter, una est, qua certior fieri potest de ea locutione deque aliis idem aliquidve simile significantibus: 

<< Proverbialis, -ait Raphael Kühner-, locutio pro “omnibus viribus opibusque, omni conatu”. Sic Plaut. Asin. I, 3, 5: remigio veloque, quantum poteris, festina et fuge”. Proprie C. Fam. XII, 24, 3, “inde ventis remis (alii codd. remisque) in patriam omni festinatione properavi. Silius I, 568: “remis velisque impellite puppim”. Similiter de Offic. III, 33, 116: “viris equisque (ut dicitur), si honestatem tueri ac retinere sententia est, decertandum est”: (…) Comparari potest, quod comicorum poetarum proprium est, “manibus pedibusque aliquid facere”. Terent. Andr. I. 1, 134 >>